Leestijd: 3 minuten
Aan het einde van dit jaar merk ik iets op.
Niet alleen bij cliënten, teams en leiders die ik heb begeleid – maar ook bij mezelf.
Hoe minder we proberen te forceren,
hoe meer er vanzelf op zijn plek valt.
Dit jaar schreef ik over relaties die mochten veranderen of eindigen.
Over teams die vastliepen op onzichtbare dynamieken.
Over leiderschap dat niet sterker wordt door harder te trekken,
maar door rust, afstemming en aanwezigheid.
Wat me steeds opnieuw raakte,
waren de momenten waarop mensen ontdekten
dat wat hen het meest raakte in de ander
vaak iets vertelde over henzelf.
Niet als verwijt,
maar als uitnodiging.
Zodra die beweging werd herkend – dit wat ik buiten mij zie, leeft ook ergens in mij – ontstond er ruimte.
Minder strijd.
Meer begrip.
En vaak: verzachting.
Daar, in dat niet-weten en niet-verdedigen,
ontstond richting.
Zonder duwen.
Zonder haast.
Misschien is dat wel wat deze tijd van ons vraagt.
Niet méér inzicht, méér actie of méér antwoorden.
Maar het lef om even te blijven bij wat ons raakt
zonder het meteen buiten onszelf te plaatsen.
Ik neem dat mee het nieuwe jaar in.
Niet als voornemen, maar als houding.
Dank aan iedereen die dit jaar meelas, reageerde, meedacht of zich liet raken.
Ik wens je rustige dagen toe en ruimte om te ontmoeten wat zich in jou wil laten zien.
Liefs,
Marcel
#Océane #Liefde #Kerst2025 #Bewustzijn #Veilig#Diepgaand#Blijvend#InnerValley