Leestijd: 4 minuten
Er zijn momenten waarop ik het leven het best begrijp in de bocht.
Op mijn GS, terwijl ik de motor lichtjes laat vallen naar binnen en mijn lijf zich vormt naar de weg. Het denken zwijgt. Het lichaam weet.
Motorrijden en Systems-Centered Training (SCT) lijken op het eerste gezicht weinig met elkaar te maken te hebben.
Maar wie eenmaal heeft leren luisteren— naar de motor, het lijf, het systeem — ontdekt een diepe verwantschap. Beide nodigen uit tot aanwezigheid, tot afstemming. Tot Zijn.
Waar SCT mij leert ruimte te maken voor wat er ís, zonder fixatie op het ego, leert het motorrijden mij dat controle pas vrijheid wordt als ik durf te volgen in plaats van te forceren. De weg vraagt niets anders dan mijn volledige aanwezigheid. Net als de groep.
SCT spreekt over subsystemen binnen een groter geheel. Op de motor bén ik zo’n subsystem – en de weg, het landschap, het verkeer vormen het grotere systeem waarbinnen ik beweeg. Iedere spanning in mijn lijf vertelt me iets over de weerstand die ik meebreng. Iedere vloeiende lijn onthult een moment van afgestemd zijn. Dat wat de bocht vraagt, vraagt het systeem ook: zachtheid, waarnemen, meebewegen.
In de diepe stilte onder mijn helm herinner ik me wat Yvonne Agazarian bedoelde met “subordinating ourselves to the goal of the system”. Het gaat niet om mijn wil, maar om mijn bereidheid om dienstbaar te zijn aan het grotere geheel. Zoals de bocht alleen genomen kan worden door hem toe te laten, zo vraagt ook het groepswerk in SCT om overgave.
De weg is geen vijand. Ze is een uitnodiging.
De groep is geen bedreiging. Ze is een spiegel.
Wat mij raakt in beide — motor en SCT — is de paradox: Je bent pas vrij als je je overgeeft. Je vindt je zelf juist waar je jezelf vergeet. Je voelt het meeste controle, precies daar waar je controle loslaat.
Reflectievraag
Waar in jouw leven beweeg je nog tegen de bocht in, in plaats van haar te volgen?
Persoonlijke noot
Soms herken je een weg niet omdat je hem zoekt, maar omdat hij je herinnert aan wat je al wist.
De visie van Advaita Vedanta sloot naadloos aan op een innerlijk weten dat altijd in mij leefde. Maar het was mijn ontmoeting met Systems-Centered Training en het werk van Yvonne Agazarian die dat weten in beweging bracht — tastbaar, relationeel, menselijk.
SCT werd niet iets wat ik leerde, maar iets wat ik herkende als thuiskomen in het systeem dat wij samen zijn.
De komende weken trek ik met mijn motor door Europa. Even één met de natuur, even oplossen in het landschap, even geen richting bepalen — maar volgen. Even geen LinkedIn-artikelen of blog op mijn website.
Tot ziens – en een heerlijke, liefdevolle zomer toegewenst!
Marcel
Dank aan Mark en Roelof en de schrijver uit de andere groep, voor het gesprek in de stilte van de lunch — waar dit artikel begon te rijden.
#Liefde #Océane #SCT #YvonneAgazarian #SystemsCenteredTraining #AdvaitaVedanta #Aanwezigheid #Overgave #Bewustzijn #Contact #Motorrijden #Reflectie #InnerlijkWerk #Zelfinzicht #Spiritualiteit #InnerValley